بخشی از تماس تلفنی من با سرپرست دوهای استقامت فدراسیون دو و میدانی در خرداد 91 ، دو ماه قبل از دویدن اولین ماراتن.
- میخواستم تو مسابقه نیمه ماراتن شرکت کنم
- ما یه مسابقه باشگاهی داریم 10 روز دیگه، اگه میخوای یکی دو روز قبلش بیا من یه جوری بچپونمت تویه تیم
- من دونده حرفه ای نیستم. میخوام تو یه ماراتن شرکت کنم که فقط زمان خودم رو بدونم. مثل ماراتن های همگانی که همه جا برگزار میشه
- اصلا تو که تا حالا ندویدی برا چی میخوای تو این گرما خودتو اذیت کنی. میخوای ماراتن بدوی برو یه جا 42 کیلومتری پیدا کن بدو زمان بگیر. اگرم نیمه ماراتن میخوای که 21 کیلومتر
- من نیمه ماراتن دویدم
- زمانت چه قدر بوده؟
- گفتم که من دونده حرفه ای نیستم. 2 ساعت و 1 دقیقه
- چی؟! دوساعت! بچهها من نیمه ماراتن رو 56 دقیقه ای میدون. تو در حدی نیستی با اینا مسابقه بدی. 16-15 کیلومتر عقب میمونی
- اولا من متاسفم که چنین برخوردی میبینم. بعد تو فکر میکنی با کی طرفی؟ رکورد نیمه ماراتن دنیا 58 دقیقه اس. بعد "بچههات" 56 دقیقه ای میدون؟!
- حالا 56 دقیقه نه. یک ساعت
- هاها. طرف یک سال تمرین میکنه که یک دقیقه رکوردشو بهتر کنه. حالا شما 5-4 دقیقه تخفیف میدی؟!!
- حالا بیا شرکت کن مسابقه رو.
- با این اوضاع من دیگه نمیام.
10 روز بعد نتایج مسابقات رو دیدم. بهترین زمان دونیمه ماراتن 72 دقیقه بود. بسیار خوشحال میشدم اگه رکورد ما نزدیک بود به رکورد جهانی. ولی بعد از این تماس تلفنی درک این فاصله برام راحت تر شد.
تجربه مشابهی دبگری داشتم برای شرکت در ماراتن چابهار. این بار گفتند که مسابقه قهرمانی کشور و انتخابی آسیاست. هر کسی که نمیشه شرکت کنه! مسابقه برگزار شد و رکوردهای عجیبی به دست اومد. رکورد ماراتن ایران حدود 13 دقیقه بهتر شد و سه نفر اول انتخاب شدند. بعدا مشخص شد که مسیر مسابقه 3 کیلومتر کوتاه بوده.
ماراتن ورزشی همگانی است. لفظ مسابقه به درستی بیان کننده این رویداد نیست. مگر این که بدانیم که منظور از مسابقه چیست و رقیب کیست. مسابقه به این معنی نیست که تلاش کنی اولین نفر از خط پایان رد بشی، اگر این طور بود هیچ وقت پنچاه هزار نفراز سراسر دنیا در یک روز توی خیابان های پاریس یا نیویورک جمع نمیشدند. اگر هدف اول شدن بود هیچ گاه هیچ کس بعد از پنچ یا شش ساعت لنگان لنگان خودش را تا خط پایان نمیکشاند. اگر هدف اول شدن بود هیچ گاه تماشاگری تا رسیدن آخرین نفر کنار خط پایان منتظر نمیماند. رقیب تو قهرمان دنیا نیست، دونده ناشناسی که بخش زیادی از مسیر مسابقه را در کنار تو هم میدود نیست. تو فقط با یک نفر رقابت میکنی. رقیب تو هیچ کس نیست به جز خودت. کافیست فقط یک بار دم خط پایان یک مسابقه ماراتن بایستی و چهره تک تک افرادی را که از آن میگذرند بببینی. آن وقت است که متوجه میشوی ماراتن مسابقه نیست.
